Κοίτα – ο πρώτος πάγος απλώνεται
στους δρόμους μας το πρωί,
και το αίμα έχει γεύση άγριου λευκάγκαθου
ενώ στα χείλη απόμεινε ίχνος
φιλιού, σαν μικρή πληγή∙
κοίτα, πόσο φθαρμένες είναι οι τσέπες
από τα χέρια με τα δερμάτινα γάντια,
κοίτα πώς ξεχνιούνται όλες οι δικές σου
επιπόλαιες ενέργειες, και οι κακές συνήθειες∙
πόσο κοντά κοιμούνται τα πουλιά στα κλαδιά,
πόσο γκρίζα φαίνεται η αναπνοή στον αέρα,
καθώς ο ήλιος χαϊδεύει τις στέγες της πόλης,
τις κορυφές των μαύρων δέντρων από πάνω,
και τα κοιμισμένα ψάρια στα αργοκίνητα νερά∙
πώς ο κόσμος σου προσφέρει δώρα –
κρύα μήλα, όψιμα λουλούδια,
ξαφνικά απάνεμα βραδινά
και άλλες χαρές – φάε, πάρε,
κράτα, φύλαξε τη μνήμη του καλοκαιριού∙
καθώς θα ωριμάζει στους πνεύμονες η νέα ζεστασιά,
καθόλου άσχετη, απαλή, αόρατη,
εύθραυστη, σαν ζωντανός μίσχος.
Και όλα όσα σου έχουν συμβεί
ξαφνικά δεν έχουν καμιά σημασία.